Wielki Tydzień - czas bezpośrednio poprzedzający Święta Wielkanocne - wykształcał się w liturgii stopniowo. Początkowo sam post przed Wielkanocą trwał zaledwie 3 dni. Z czasem wprowadzono okres 40-dniowego postu - i wyróżniono Wielki Tydzień.
W Wielki Poniedziałek w drodze do Jerozolimy Chrystus uczynił uschłym figowe drzewo za to, że nie znalazł na nim owocu, a tylko same liście (Mt 21, 18-19; Mk 11, 12-14). Kiedy wszedł na plac świątyni i zobaczył tam kupców z towarami i bydłem, wypędził ich stamtąd (Mt 21, 12-13; Mk 11, 15-19; Łk 19, 45-4.
W Wielki Wtorek Pan Jezus prowadził najgwałtowniejsze polemiki ze starszyzną żydowską, które zakończył wielokrotnym "biada", rzuconym na swoich zatwardziałych wrogów (Mt 21, 20 - 23, 39; Mk 11, 27-32. 41; Łk 20, 9 - 21, 1). W wielkiej też mowie eschatologicznej zapowiada całkowite zniszczenie Jerozolimy oraz koniec świata, jaki zamknie dzieje ludzkości (Mt 24, 1-41; Mk 13, 1-33; Łk 21, 5-34). Zapowie także powtórne swoje przyjście na ziemię w chwale (Mt 25, 31-46). W przypowieści o roztropnym słudze, o mądrych i głupich pannach i o talentach będzie nawoływał do czujności (Mt 24, 42-55. 30; Mk 13, 33-37; Łk 21, 34-36).
Wielka Środa ma bezpośredni już kontakt z wydarzeniami Wielkiego Czwartku i Piątku. Sanhedryn na tajnej naradzie postanawia za wszelką cenę zgładzić Jezusa. Judasz ofiaruje Wielkiej Radzie Żydowskiej swoją pomoc za srebrniki, przyrzekając śledzić Chrystusa, a gdy będzie sam - zawiadomi o tym Sanhedryn (Mt 26, 1-16; Mk 14, 1-11; Łk 22, 1-6), aby Go można było pojmać.
Szczytem roku liturgicznego i Wielkiego Tygodnia jest Święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego. Obejmuje ono liturgię Mszy Wieczerzy Pańskiej, sprawowaną wieczorem w Wielki Czwartek, wielkopiątkową liturgię Męki Pańskiej oraz najbardziej uroczystą i najpiękniejszą ze wszystkich liturgii Kościoła - Wigilię Paschalną sprawowaną po zapadnięciu zmroku w Wielką Sobotę - w Wielką Noc. Triduum kończy się wieczorem w Niedzielę Zmartwychwstania.

MJO The question is weethhr acclaim can be used in this way. Fr. Joe provided some examples of typical usages of the word acclaim .Here's what the OED has to say on acclaim as a verb 2a. trans. To applaud, extol; welcome with acclamation.(1633) A magnificent Prince that is honored and acclaimed of all his subjects.(1865) Beatricee280a5acclaimed by angelse280a5descends to accompany him in his visit to Paradise.(1879) An immense amount of national enthusiasm accompanied and acclaimed the formation of the volunteer army.(1881) The spirit which acclaimed the speeches of Mr. Bright.b. (With complement.) To name with acclamation as; to proclaim or announce with applause.(1749) The shouting Crowd Acclaims thee King of Traitors.(1876) The twelve most high Gods judging with one mouth Acclaimed her victress.c. intr. To shout applause.(1652) The Romans did this brave young Emp'rour crowne280a5Acclaiming from their steeples and their towers.(1837) And all men accuse, and uproar, and impetuously acclaim.3. trans. To shout; to call out; spec. to utter an acclamation.(1659) We presently all rise up acclaiming, Glory be to thee O Lord.(1850) Who art thou, victim, thoue28094who dost acclaim Mine anguish in true words, on the wide air?That last meaning has a quote where acclaim is used in the same way the new translation uses it here. The source is, not surprisingly, a religious text: . (There the word is used as a translation of the Greek epiphonountes which means, roughly, shouting out .)I'll be honest, I'm not a fan of acclaim used here. It doesn't sound natural, and I'm surprised previous use of the verb in this way exists! It seems to me to be a way to translate clamantes and dicentes with a single verb rather than with sing/say . I don't see why the more natural proclaim was not used.